حسف بيداء يكي از نشانه‌هاي حتمي ظهور است. واقعه‌اي است كه لشكريان سفياني را از ميان بر مي‌دارد و راه را براي ظهور آن مهرِ اَنور سوري آماده مي‌سازد.
از اميرالمؤمنين علي عليه السلام روايت شده است كه حضرت فرمودند:
"لشكر سفياني وقتي فرود آمد، در طلب آن‌هايي كه از مدينه به طرف مكّه بيرون رفتند؛ در بيداء ، زمين آن‌ها را در خود فرو مي‌برد و ندا مي‌كند؛ و اين است معناي گفتۀ خدا «و اگر ببيني، آنگاه كه سخت بترسند و رهاييشان نباشد و از مكان نزديك گرفتارشان سازند»(قرآن كريم: سورۀ سباء ، 51) كه در اين آيه منظور از مكاني نزديك، زير پاي خودشان است. و از آن لشكر مردي براي يافتن ناقۀ خود بيرون مي‌رود ، وقتي بر مي‌گردد كسي را نمي‌يابد و او است كه خبر مي‌دهد كه آنان در زمين فرو رفته‌اند."(الملاحم و الفتن: سيّد بن طاوس، ص75-76)
حال سرانجام كار لشكريان سفياني را از زبان امام محمّد باقر عليه السلام بشنويد كه حضرت فرمودند:
"منظور آيۀ «ايكاش ببيني هنگامي را كه هراسان مي‌شوند و ديگر گريزي نيست و از جايگاهي نزديك نزديك شوند» صيحه آسماني است و آن بانگ جبرئيل است كه از آسمان بانگ مي‌زند و پايشان در زمين فرو مي‌رود، و آن هنگامي است كه در دو منزلي مدينه منوّره و در ميان «حما» و «مرّ» در سرزمين «بيداء» خسف مي‌شوند. مردي از سپاه جدا مي‌شود و به دنبال شتر مي‌رود. چون بر مي‌گردد احدي را از سپاهيان نمي‌يابد و هيچ سرنخي پيدا نمي‌كند و او گزارش سپاه را به مردم مي‌دهد."(كتاب الغيبه: نعماني، ص63* البيان: گنجي شافعي، ص73* بشارة الاسلام: كاظمي، ص192* الملاحم و الفتن: سيد بن طاوس، ص60* بحار الانوار: علْامه مجلسي، ج52: ص188.)
مقدمه